PURMEREND – Als meisje gevangen zitten in een jongenslichaam. Dat overkwam Sietse Wester. De 15-jarige Beemsterling leeft nu 2 jaar als jongen en is in transitie. ‘Voor jongeren met genderdysforie is dit een lastige periode’, zo vertelt moeder Kirsten. ‘Daarom hoop ik een groep samen te kunnen stellen die bijvoorbeeld eens per maand bijeen komt om op een ongedwongen manier ervaringen uit te wisselen.’
Toen Emma 3 jaar was wilde zij niets van meisjeskleding weten en was dol op voetballen. In eerste instantie dacht moeder Kirsten aan een fase. ‘Wij dachten dat het wel over zou gaan. En als Emma geen meisjeskleding aan wilde, dan hoefde dat niet. Het ging er om dat ons kind zich prettig voelde en de verpakking maakte niet zo veel uit.
Verwijsbrief
Maar deze fase ging niet voorbij. Op 10-jarige leeftijd zat Emma dermate slecht in haar vel dat haar moeder een dwingend beroep op haar deed om te vertellen wat er mis was. Het hoge woord kwam er uit. Emma was een jongen. Kirsten: ‘Ik heb altijd gedacht dat als Emma in de puberteit zat, dat het nog alle kanten op kon gaan. Maar dat bleek niet zo te zijn. Toen Emma vertelde wat er aan de hand was, heb ik direct de huisarts gebeld. Ons kind was ongelukkig, er moest iets gebeuren. De volgende dag al kregen wij een verwijsbrief voor het Kennis- en Zorgcentrum voor Genderdysforie in het VUmc.’
Sietse en zijn moeder Kirsten. - Foto: Han Giskes.
Testosteron
Er volgde aan lang traject met veel gesprekken met psychologen. Uiteindelijk bleek er geen twijfel te bestaan over de diagnose: Emma was een jongen. Op 12-jarige leeftijd kwamen de puberteitremmers in beeld en momenteel is de zoon van Kirsten in afwachting om testosteron toe te mogen dienen. ‘Emma wilde ook heel graag een andere naam. Met het hele gezin zijn wij op de naam Sietse gekomen. Als Sietse 16 jaar is mag hij voor de wet zijn naam en geslacht aanpassen. Wij hebben afgesproken dat Emma wel zijn tweede naam blijft. Ik rouw nog steeds om Emma. Maar ik ben er van overtuigd dat dit het beste is voor Sietze en dat hij dit pad moet bewandelen’, zo vertelt Kirsten.
De omgeving reageerde over het algemeen bijzonder positief over de transformatie van Sietse. Ook op de middelbare school gingen docenten en leerlingen hier volgens Kirsten goed mee om. ‘Wij hebben er zelf ook altijd zo normaal mogelijk over gedaan. We moeten dit ook niet groter maken dan het is.’
Ontmoeting
Toch zet Kirsten zich in om een groep samen te stellen voor jongeren met genderdysforie. ‘Veel jongeren vinden elkaar op social media, maar het kan ook fijn zijn om elkaar te ontmoeten. Mijn kind loopt soms tegen bepaalde dingen aan en ik kan mij zo voorstellen dat andere jongeren dat ook hebben. Tijdens bijvoorbeeld een maandelijkse bijeenkomst kunnen zij lol maken, maar ook op een ongedwongen manier ervaringen uitwisselen. Ook kinderen die denken genderdysforie te hebben, maar daar thuis niet over durven te praten zijn welkom. Ik gun die kinderen gewoon een plek waar ze zichzelf kunnen zijn.’
Jongeren die zich willen aanmelden kunnen mailen naar:
Kelly van Roosmaelen
Bron: Gezinsblad